Όσοι είστε κάτω των 50, προλάβατε το άνοιγμα των συνόρων στην Ευρώπη, να φτιάξετε τη ζωή σας, να κάνετε αποταμίευση, να κάνετε τα ταξιδάκια σας, μικρά ή μεγάλα, κοντινά ή μακρινά, σε σχετικά νεαρή ηλικία.
Όσοι είστε κάτω των 40 δεν ξέρετε τί θα πει να πληρώνεις το ισόποσο σημερινών 1000 € για να πας στη Φρανκφούρτη.
Όσοι είστε κάτω των 30, γνωρίζετε το ελληνικό διαβατήριο μόνο ως ένα από τα πιο ισχυρά στον κόσμο, που σε πηγαίνει σε 184 χώρες (το πιο ισχυρό σε πηγαίνει σε μόλις 7 χώρες παραπάνω) χωρίς βίζα ή με επιτόπου έκδοση τυπικής βίζας στην άφιξη ή με μια απλούστατη και φθηνότατη όνλαιν εκδιδόμενη “ηλεκτρονική άδεια εισόδου”. Δεν ζήσατε επιστροφή στην Ελλάδα στα σύνορα της Γερμανίας ή του Βελγίου, τις ουρές για θεώρηση στα προξενεία, την εξευτελιστική ανάκριση για προσωπικά ζητήματα.
Όσοι είστε κάτω των 20 μάλλον νομίζετε οτι πάντα υπήρχαν ευκαιρίες με 300 € για Μπαλί ή Ταϋλάνδη και οτι πάντα σε παρακαλούσαν να πετάξεις business class σε άλλη ήπειρο με το μηνιάτικο ενός ανειδίκευτου υπαλλήλου ενώ στην πραγματικότητα αυτά ήταν αποκλειστικότητα των εκατομμυριούχων.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που γεννήθηκαν ελάχιστα πριν από τους παραπάνω, 10-20 χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν η Ελλάδα χτιζόταν και το μεροκάματο ήταν 14 ώρες τη μέρα, όταν δεν ξέραμε τί θα πει παραλία, μπιτσόμπαρο, φέρι μποτ, τηλέφωνο, τηλεόραση, ηλεκτρικό ρεύμα, όταν μεγαλώναμε με ένα ζευγάρι παπούτσια και με ένα μπαλωμένο σακάκι από τρία νούμερα μεγαλύτερο μέχρι που γινόταν δύο νούμερα μικρότερο.
Στα νέα μας χρόνια δεν προλάβαμε φθηνά εισιτήρια, ανοιχτά σύνορα και τις ευκολίες του ίντερνετ που σου επιτρέπουν πλέον να οργανώνεις ολόκληρο ταξίδι φορώντας μόνο ένα βρακί στο σαλόνι σου.
Τεχνικά δεν είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε με μοτοσυκλέτες, μένοντας σε χοστέλ, παίρνοντας τηλέφωνο τη μάνα να φορτώσει τη χρεωστική, πηγαίνοντας για σέρφινγκ ή για να κυνηγήσουμε μονόκερους.
Όταν μας δόθηκε η ευκαιρία, ήμασταν πλέον πολύ μεγάλοι γι αυτά. Έτσι τα ταξίδια μας δεν είναι τόσο περιπετειώδη, τα ξενοδοχεία είναι λίγο πιο χλιδάτα όχι από περιφρόνηση προς τα χοστέλ αλλά από την ανάγκη για σωστή ξεκούραση, τα ωράρια λίγο πιο χαλαρά, το φαγητό λίγο πιο απαιτητικό.
Αλλά ένα θα σας πω με απόλυτη σιγουριά: ΚΙ ΕΤΣΙ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ!