Η πρώτη εντύπωση στο Κιγκάλι ήταν οτι βρίσκομαι σε μια αφρικανική Ελβετία. Προσγειώθηκα την 7η Φεβρουαρίου 2020, όταν η επιδημία covid19 είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε πανδημία.
Πριν ακόμη από τον έλεγχο διαβατηρίων, όλοι οι επιβάτες περάσαμε από προσωπικό ερωτηματολόγιο. Πού ήμασταν τις τελευταίες δύο εβδομάδες; Πήγαμε στην Κίνα τον τελευταίο μήνα; Έχουμε πυρετό, νιώθουμε ζαλάδες, ρίγος, αδιαθεσία;
Μετά μας παρακαλέσαν να περπατήσουμε αργά σε έναν διάδρομο 4-5 μέτρων. Ασύρματοι αισθητήρες μετρούσαν την θερμοκρασία σώματος κάθε ενός από εμάς και την έδειχναν μπροστά μας σε ένα μόνιτορ που κρεμόταν από την οροφή.
Uber (και παρόμοιες υπηρεσίες για αυτοκίνητα) δεν υπάρχουν στη Ρουάντα αλλά έξω από τις αφίξεις του σύγχρονου αν και πολύ μικρού αεροδρομίου περιμένουν δεκάδες ταξί. Μπορείτε να αγοράσετε μια τοπική sim κάρτα (6.500 RWF, περίπου 6,5 €) και να ανταλλάξετε συνάλλαγμα στα μαγαζάκια εν είδει περιπτέρων που βρίσκονται στην καρδιά του πάρκινγκ.
Πίσω από τα μαγαζάκια βρίσκεται το υπαίθριο καπνιστήριο. Μην τολμήσετε να καπνίσετε στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, σε πάρκο ή οπουδήποτε δεν υπάρχει ένδειξη οτι το κάπνισμα επιτρέπεται. Εάν τα καταστήματα διαθέτουν υπαίθριο χώρο, πιθανόν να επιτρέπουν το κάπνισμα, ρωτήστε για σταχτοθήκη.
Παζαρέψτε την τιμή του ταξί. Για τα 11 χλμ από το αεροδρόμιο μέχρι την πόλη μου ζητούσαν 25 €, τελικά έδωσα 15 και στο τέλος ο οδηγός με παρακαλούσε να του τηλεφωνήσω εάν χρειαστώ οδηγό.
Μέσα στην πόλη μπορείτε να χρησιμοποιήσετε Safemoto ή οποιαδήποτε μηχανή περνάει από μπροστά σας και ο οδηγός κρατάει ένα δεύτερο κράνος στο χέρι. Όλοι οι οδηγοί μηχανών φοράνε κράνος (καμμία εξαίρεση) και όσοι εκτελούν επιβατικό έργο, είναι υποχρεωμένοι να διαθέτουν κράνος και για τον επιβάτη (αυτό που κρατάνε στο χέρι). Παζαρέψτε την τιμή, με μισό ευρώ μπορείτε να πάτε οπουδήποτε στην πόλη!
Όπως στις περισσότερες χώρες της Ανατολικής Αφρικής (Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία), έτσι και στη Ρουάντα ο φόβος για τρομοκρατικές επιθέσεις έχει καθιερώσει μέτρα ασφάλεια αδιανόητα για τους Ευρωπαίους. Έλεγχος τύπου αεροδρομίου με αισθητήρες-πύλες για ανθρώπους και αποσκευές και ψάξιμο τσαντών, υπάρχουν σε κάθε εμπορικό κέντρο, mall, ξενοδοχείο, σε πολλά εστιατόρια και γενικά όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος. Ετοιμαστείτε να αφήσετε στον έλεγχο το μπουκαλάκι με νερό που κουβαλάτε.
Είχα διαλέξει ένα δωμάτιο με κουζινάκι σε ένα συγκρότημα με πάρα πολλές κατοικίες. Και εκεί έλεγχος. Το διαμερισματάκι ήταν τελικά τεράστιο με πολύ ευρύχωρη κρεβατοκάμαρα και τεράστιο σαλόνι και μπαλκόνι. Το πλυντήριο που διαφημιζόταν στο σάιτ δεν υπήρχε. Απευθύνθηκα στο γραφείο στο ισόγειο και μου είπαν να δώσω τα άπλυτα στην καθαρίστρια η οποία μου τα έφερε την επομένη πλυμένα και σιδερωμένα δωρεάν.
Ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος και είχα 3 διανυκτερεύσεις, δηλαδή δύο ελεύθερες μέρες στη διάθεσή μου. Τα σημαντικά που ήθελα να δω ήταν το μνημείο της γενοκτονίας, το μνημείο των δολοφονημένων Βέλγων στρατιωτών και το ξενοδοχείο Hôtel des Mille Collines όπου είχαν βρει καταφύγιο και εξασφαλίσαν σωτηρία πάνω από 1000 άτομα κατά τη γενοκτονία. Συνιστώνται όλα αν και δεν κατάφερα τελικά να ανεβώ στον δεύτερο όροφο του μουσείου του μνημείου γενοκτονίας γιατί φοβήθηκα οτι δεν θα άντεχα να δω τις επιπλέον φρικαλεότητες.
Η κίνηση στους δρόμους (τουλάχιστον στο κέντρο) είναι ασφαλής αλλά προσέξτε στις διαβάσεις. Σε αντίθεση με πολλές αφρικανικές χώρες, στην πολιτισμένη πλέον Ρουάντα οι διαβάσεις πεζών δεν είναι κάτι που οι οδηγοί λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους.
Το πρώτο βράδυ χρειαζόμουν μερικές μπύρες και κατέληξα σε ένα βρώμικο μπαράκι πολύ κοντά στο δωμάτιό μου: Fratteli’s Brussels Belgian Fries. Το δεύτερο βράδυ κατέληξα πάλι εκεί.
Όσο έψαχνα online για ξενοδοχείο, είχα ανακαλύψει το ξενοδοχείο Hotel Hellenique, μακρυά από το κέντρο και με πλήρη απαγόρευση καπνίσματος. Αποφάσισα να μη μείνω εκεί αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να επισκεφθώ το εστιατόριό του για φαγητό. Το έκανα την τρίτη μέρα. Τελικά είναι σε πάρα πολύ ωραίο μέρος, σε κορυφή λόφου με πανοραμική άποψη της πόλης (που έχει πολλούς λόφους και πολλές πανοραμικές απόψεις) και φυσικά χωρίς αυστηρή πολιτική καπνίσματος, κάτι που φαίνεται οτι είχε ενεργοποιηθεί στο booking.com κατά λάθος.
Γνώρισα τον κύριο Κώστα Φραγκάκη (που απ’ ό,τι κατάλαβα το διαχειρίζεται πλέον, στη φωτογραφία μ την κόκκινη μπλούζα, αριστερά στο τραπέζι), έναν υπέροχο, ευγενέστατο και πάρα πολύ φιλόξενο κύριο. Απόλαυσα ένα υπέροχο γεύμα, ούζο, ελληνικό καφέ, μίλησα με τακτικούς θαμώνες, έναν Βέλγο και έναν Εγγλέζο που ζούν εκεί μονίμως, με εξυπηρέτησε το πολύ ευγενικό προσωπικό, και το ίδιο βράδυ (που ήταν και το τελευταίο μου στο Κιγκάλι) ο Κώστας με προσκάλεσε σε ένα ιταλικό εστιατόριο όπου βρέθηκα και γνωρίστηκα με την παρέα του που ήταν κυρίως λευκοί διαφόρων εθνικοτήτων.
Όπου γνωρίζεις ωραίους ανθρώπους, η αναχώρηση είναι στενάχωρη. Το ίδιο και στο Κιγκάλι.